رئال در بهترین حالت روانی و جسمانی وارد ال کلاسیکوی شد و با این پیروزی بار سنگینی از روی دوش خود برداشت. مطمئنا برای پیروزی در ال کلاسیکوهای بعدی ، رئال شرایط مناسب تری خواهد داشت.

سیستم بارسا

در مقالات پیشین ، مکررا به تغییر سیستم بارسا در جریان بازی از 3-3-4 به 3-4-3 اشاره شد به همین دلیل استفاده از این سیستم نمی تواند عجیب به نظر برسد ولی سئوال این جا است که چرا در این بازی؟ گواردیولا پیش از این از لزوم شرط "کنترل جریان بازی توسط بارسا" برای استفاده از این سیستم سخن گفته بود، پس چرا در این دیدار این ریسک را انجام داد. توجه کنید که منظور از کنترل بازی، تنها مالکیت بالای توپ نیست بلکه کنترل جریان بازی خود و حریف است. اینکه رئال در طول 90 دقیقه توانست بازی را در نیمه زمین خودی کنترل کند و 11 ضربه به سمت دروازه بارسا شلیک کند آنهم با کیفیت 50 درصد ( یعنی 6 ضربه در چهارچوب) بیانگر عدم موفقیت بارسا در کنترل جریان مسابقه است.

نکته مهم در سیستم 3-4-3 بارسا ، شرح وظایف بوسکتس است. بوسکتس وظیفه دارد برای مقابله با عرض در حملات حریف، به عمق دفاع حرکت کند و فضای جلوی خط دفاع را به تیاگو بسپارد ولی نکته مهم در این سوئیچ، سرعت بالای حملات رئال بود که مانند گل دوم به بوسکتس و تیاگو اجازه این تغییر پست را نمی داد و خط دفاع بارسا با مشکل در برابر عرض زمین مواجهه می شد. اگر خط دفاع بارسا با 4 نفر در حالت پایه شکل می گرفت، در موقعیت گل دوم، حداقل 3 بازیکن در خط دفاع وجود داشت تا ماسچرانو و پویول در موقعیت 2 در مقابل 2 قرار نگیرند و شانس موفقیت حمله سریع رئال افزایش نیابد.

شرح وظیفه بوسکتس نشان می دهد که چرا تیاگو وارد ترکیب اصلی شد. ژاوی ، اینیستا و حتی فابرگاس توانایی اجرای این وظیف را نداشتند هر چند که تیاگو هم در صحنه گل مقصر اصلی بود. (عکس اول)

مهاجمین سایه بارسا

مجید صالح بعنوان کارشناس اشاره به جایی به مهاجمین سایه بارسا داشت. بارسا بدون مهاجم کلاسیک و مشخص وارد میدان شده بود و مشخص بود که هدف بارسا ایجاد موقعیت برای اینیستا و ژاوی پشت خط دفاع رئال پس از حرکات پا به توپ عرضی مسی است . نکته کلیدی نقش تیو و آلوز در تاکتیک تهاجمی بارسا بود. آنچه کارشناس تلویزیونی متوجه نشد، شرح وظیفه گوش های کناری بارسا بود. اصلا قرار بر حرکت به داخل الوز و تیو از "درهای بین مدافع کناری و میانی رئال" نبود.  تیو و آلوز کنار خط طولی می ایستادند و مدافعین کناری رئال را در عرض باز می کردند تا با ایجاد فاصله بین مدافع کناری و مرکزی ، فضای هدف برای حرکات در عمق مهاجمین سایه را ایجاد کنند، یعنی ژاوی و اینیستا. 

این تاکتیک جز 3 مورد در سایر دقایق دیدار نتیجه مثبتی برای بارسا نداشت، دلیل اول فشار مناسب رئال روی پاسور بارسا در این تاکتیک، یعنی مسی بود. یکی از مدافعین رئال در تمام دقایق دیدار مسی را تحت یارگیری شدید قرار می داد حتی زمانیکه مسی به سمت خط طولی و یا یک سوم میانی زمین عقب نشینی می کرد. یارگیری منطقه ای مسی به دلیل تعدد بازیکنان رئال در نیمه زمین خودی و استقرار ساختار دفاعی با 10 نفر در نیمه زمین خودی ، قابل اجرا بود. دلیل دوم، اضافه شدن یک هافبک کناری به خط دفاع 4 نفره رئال بود. حضور دی ماریا در سمت راست خط دفاع رئال در نیمه اول مکررا مشاهده شد یعنی دی ماریا تا آنجایی عقب می امد که بتواند تیو را یارگیری کند و آربلوئا آزاد شود و به مرکز شیفت شود تا در عمق پوشش بیشتری ایجاد شود.

حضور تیو به دلیل سرعت بالا  برای اجرای این تاکتیک نیاز بود زیرا خصوصیات فردی او موجب می شد که آربلوئا مجبور شود با فاصله کمتری او را یازگیری کند و فضا در عمق ایجاد شود. (عکس دوم)

ساختار دفاعی رئال

"به نیمه زمین خودی برگردید، توپ را جلوی خود نگه دارید، با حداکثر فشار روی بازیکنان میانی بارسا (ژاوی ، اینیستا، تیاگو و بوسکتس) حمله کنید، اگر توپ از شما عبور کرد نا امید نشوید و تا آخرین لحظه توپ را تعقیب کنید و بعد از به دست اوردن توپ ، سرتان را بالا بگیرید و اوزیل را پیدا کنید. "

نمایش رئال بیانگر این دستورات تاکتیکی است. استقرار ساختار دفاعی در نیمه زمین خودی با 10 بازیکن. فشار حداکثری روی server بارسا یعنی بوستکس . و از همه مهمتر فاصله نزدیک به صفر بین خطوط رئال در ساختار دفاعی. و این آخری به معنای از بین بردن فضایی است که مسی استاد استفاده از آن است. در طول دیدار هیچ گاه مسی پا به توپ در برابر خط دفاع رئال قرار نگرفت زیرا فاصله خط هافبک و دفاع رئال آنقدر کم بود که همیشه حداقل یک هافبک در برابر خط دفاع ایستاده باشد.

دی ماریا در راست تا آخرین ذره انرژی خود دوید و شاید تاثیر گذارترین عامل در انتخاب ادریانو بعنوان ضعیف ترین بازیکن میدان بود.

اوزیل کلید موفقیت رئال در این دیدار بود. پاسور رئال در ضد حملات بعد از تصاحب توپ اقدام به طراحی ضد حملات و حملات سریع می کرد و مهم است بدانیم که چه نقش مهمی ایفا می کرد زیرا همه بازیکنان رئال به دلیل سازماندهی دفاعی با 10 بازیکن در نیمه زمین خودی، تحت فشار جسمانی شدیدی قرار داشتند و این اوزیل بود که باید بار ضد حملات را بین آنها تقسیم می کرد بدون اینکه فشار یش از حد تحمل ، متحمل شوند.

بارسا 73 درصد از زمان مسابقه را در اختیار داشت ، مانند دیدار رفت جام حذفی و بیشتر از دیدار رفت لالیگا ولی نکته مهم کاهش کیفیت ضربات بارسا است. در 5 دیدار قبلی بارسا مقابل رئال، میانگین ضربات به چهارچوب بازیکنان بارسا 5.6 ضربه بوده است ولی در این دیدار بارسا تنها 3 ضربه رد چهارچوب داشت. همین آمار برای اثبات موفقیت ساختار دفاعی رئال کافی است. و البته آمار رئال که از 4.4 ضربه در چهارچوب به 6 ضربه رسیده است بیانگر لینک موثر بین برنامه دفاعی و ضد حملات رئال است.

 شکست گواردیولا یا پیروزی مورینیو ؟

پس از 90 دقیقه می توان گفت که انتخاب سیستم گواردیولا اشتباه بوده است. بارسا نتوانست جریان دیدار را کنترل کند و این به معنای لطمه پذیری سیستم 3-4-3 است. هافبک های بارسا زیر فشار پرس توپ و فضای هافبک ها و مهاجمین رئال نتوانستند تیکی تاکای همیشگی خود را اجرا کنند و ضریب اشتباهات شان بالا رفت. تیو و آلوز فضای هدف را ایجاد کردند ولی مسی ، ژاوی و اینیستا نتوانستند از این فضا استفاده کنند و در آخر سوئیچ بوسکتس و تیاگو به دلیل سرعت بالای حملات رئال ، بی نتیجه مانده بود.  و تمام اینها به معنای اشتباه گواریولا بود ولی این اشتباه زمانی موجب شکست شد که مورینیو به بهترین شکل ممکن توانست رئال را آماده این دیدار نماید. رئال در بهترین حالت روانی و جسمانی وارد ال کلاسیکوی شد و با این پیروزی بار سنگینی از روی دوش خود برداشت. مطمئنا برای پیروزی در ال کلاسیکوهای بعدی ، رئال شرایط مناسب تری نسبت به گذشته خواهد داشت و البته شانس بیشتری برای پیروزی مگر اینکه گواردولا بازهم همه را سورپرایز کند البته اینبار با تغییرات مثبت در بارسا.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: